Ενδογενής Ανορεξία
Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής αποτελούν τόσο από ιατρική πλευρά, όσο και από την πλευρά της ψυχοπαθολογίας σύνθετες, σοβαρές και χρόνιες καταστάσεις, που η θεραπεία τους απαιτεί συνεχή προσπάθεια και προσοχή και ένα πλήρες θεραπευτικό πλάνο που να περιλαμβάνει ιατρική και ψυχιατρική αντιμετώπιση, καθώς και ατομική και οικογενειακή παρέμβαση. Η έννοια της «ετοιμότητας για αλλαγή», που έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως στη θεραπεία των εξαρτήσεων, βρίσκει τα τελευταία έτη πεδίο εφαρμογής και στη θεραπεία των διαταραχών πρόσληψης τροφής. Μάλιστα, η ετοιμότητα για αλλαγή και το κίνητρο που έχει το άτομο στην έναρξη της θεραπείας για να αντιμετωπίσει την ψυχογενή ανορεξία ή βουλιμία επηρεάζουν σημαντικά τόσο τη μεταθεραπευτική πορεία, όσο και την πιθανότητα εμφάνισης υποτροπής. Οι ψυχολογικές θεραπείες στην αντιμετώπιση των διαταραχών πρόσληψης τροφής εστιάζουν στα τρέχοντα προβλήματα του ασθενή, αλλά και σε πλευρές της προσωπικής του ιστορίας. Η ψυχοθεραπεία θα πρέπει να προσαρμόζεται σύμφωνα με το επίπεδο της γνωσιακής συγκρότησης, το στυλ και την πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου ασθενή και της οικογένειας του.
Η ψυχοθεραπεία, ατομική ή ομαδική, χρειάζεται να συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, ανάλογα με την ψυχοπαθολογία του ασθενούς και την ιατρική του κατάσταση (μια μέση διάρκεια θεραπείας κυμαίνεται από 1-2 έτη). 2.3.1 Ατομική ψυχοθεραπεία Η ατομική ψυχοθεραπεία είναι η συνηθέστερη μορφή εξωνοσοκομειακής θεραπείας, κυρίως για ενήλικες ασθενείς. Τα συχνότερα χρησιμοποιούμενα μοντέλα ατομικής ψυχοθεραπείας είναι η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία (ΓΣΘ), η ψυχοδυναμικού τύπου θεραπεία και λιγότερο η διαπροσωπική θεραπεία (McIntosh et al, 2000).
Ειδικά στις περιπτώσεις ψυχογενούς ανορεξίας, στη φάση του έντονου υποσιτισμού και στα πρώτα στάδια της επανασίτισης, η εξειδικευμένη ψυχοθεραπεία δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα, λόγω των γνωσιακών ελλειμμάτων που προκαλεί ο υποσιτισμός. Θεωρείται σημαντικό να είναι ενήμερος ο θεραπευτής για τη δυσκολία να συγκεντρωθεί, να αυτοπαρατηρηθεί και να κάνει περίπλοκους συλλογισμούς ένας άνθρωπος που ο εγκέφαλός του έχει περιορισμένη διαθεσιμότητα σε ενέργεια και 99 θρεπτικά συστατικά. Έχει βρεθεί ότι σε αυτή τη φάση της θεραπείας οι υποστηρικτικού και ψυχοεκπαιδευτικού τύπου παρεμβάσεις έχουν παρόμοια αποτελεσματικότητα τόσο με τη ΓΣΘ, όσο και με τη διαπροσωπική θεραπεία (McIntosh et al, 2005). Μετά την αποκατάσταση του βάρους, η ΓΣΘ διάρκειας ενός έτους βρέθηκε ότι είναι ανώτερη από τη συμβουλευτική διατροφολογική παρέμβαση, σε μετρήσεις που αφορούσαν τόσο στη μείωση των ανορεκτικών συμπτωμάτων, όσο και στα ποσοστά υποτροπής (Pike et al, 2003).
Ασθενείς μετά από ένα έτος ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας ή ένα έτος οικογενειακής θεραπείας ή επτά μήνες γνωσιακής αναλυτικής θεραπείας εμφάνισαν μεγαλύτερη βελτίωση της ανορεκτικής ψυχοπαθολογίας συγκριτικά με ασθενείς της ομάδας ελέγχου που είχαν μόνο ψυχιατρική παρακολούθηση (Dare et al, 2001). 2.3.2 Οικογενειακή θεραπεία Η οικογενειακή θεραπεία συστημικού τύπου έχει δειχθεί ότι είναι περισσότερο αποτελεσματική από την ατομική ψυχοθεραπεία όταν η πάσχουσα από είναι ηλικίας
Γνωρίζεις γιατί πρέπει να κάνεις θεραπεία και τι σου προσφέρει;
