Ποιοί είναι οι φροντιστές ατόμων με προβλήματα υγείας;
Φροντιστής είναι οποιοσδήποτε, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και ενηλίκων, φροντίζει ένα μέλος της οικογένειας, σύντροφο ή φίλο που χρειάζεται βοήθεια λόγω ασθένειας, αδυναμίας, αναπηρίας, ενός προβλήματος ψυχικής υγείας ή ενός εθισμού ή ακόμα κι από μια σειρά ειδικών θεραπειών (χημειοθεραπεία, ακτινοβολία, ανοσοθεραπεία) ή ύστερα από ανάρρωση ενός χειρουργείου και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει χωρίς την υποστήριξή του. Oι υπηρεσίες ενός φροντιστή, είναι κατά κύριο λόγο άμισθες και δεν υπάρχει Κρατικός μηχανισμός να καλύπτει χρηματικά έστω ένα μέρος .
Είναι ένας ρόλος που δίνεται αθόρυβα σχεδόν. Συνήθως δίνεται σε εκείνο το μέλος της οικογένειας ή σε εκείνον τον φίλο που είναι ικανός να διαχειριστεί το πρακτικό κομμάτι της φροντίδας(περιποίηση, φάρμακα, γιατρούς, σίτιση)αλλά και το κομμάτι της ενδυνάμωσης. Αυτό περιλαμβάνει εκτός από την σωματική και την ψυχική ανάταση του ατόμου που φροντίζεται.
Είναι επίσης κι ένας ρόλος, που είναι πιθανό το άτομο που τον έχει αναλάβει ,να μην το γνωρίζει. Να πιστεύει πως έτσι γίνεται…….
Σύμφωνα με το NHS ( το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας) πολλοί φροντιστές δεν βλέπουν τον εαυτό τους ως φροντιστές και χρειάζονται κατά μέσο όρο δύο(2) χρόνια για το αναγνωρίσουν.
Μπορεί να είναι δύσκολο για τους φροντιστές να δουν τον ρόλο της φροντίδας τους ως ξεχωριστό από τη σχέση που έχουν με το άτομο για το οποίο νοιάζονται, είτε αυτή η σχέση είναι ως γονέας, παιδί, αδερφός, σύντροφος ή φίλος.
Η φροντίδα αυτών των ατόμων, ενδέχεται να έχει ημερομηνία λήξης όπως σε κάποιες θεραπείες ειδικού τύπου ( χημειοθεραπείες, φυσιοθεραπείες) είτε ύστερα από ένα χειρουργείο. Υπάρχει βέβαια και η φροντίδα ατόμων με χρόνια προβλήματα όπως δυσκινησία(ημιπληγικοί, παραπληγικοί), ηλικιωμένοι, άτομα με δυσκολία σίτισης και φυσικά και άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας.
Οι φροντιστές λοιπόν, έχουν μία δυναμική που συγχέει την σωματική ικανότητά τους και την ψυχική. Κάποιες φορές όμως η ψυχική ικανότητα μειονεκτεί της σωματικής και η σωματική μειονεκτεί της ψυχικής. Θέλουν λοιπόν και οι φροντιστές με την σειρά τους βοήθεια. Πώς να μάθουν να ξεκουράζουν το σώμα τους και την ψυχή τους.
Ο ρόλος των φροντιστών είναι πολυσύνθετος και πολυδιάστατος. Είναι 24ωρη η παροχή βοήθειας. Αποκτούν γνώση ως προς το αντικείμενο υγείας που απασχολεί τον πάσχοντα, γίνονται οικονομικοί διαχειριστές όσον αφορά τα υλικά, τα προϊόντα που χρειάζονται για την περιποίηση των ατόμων που φροντίζουν, γίνονται το σωματικό και ψυχικό στήριγμα αυτών των ανθρώπων.
Είναι αντιληπτό, πως οι φροντιστές, χρειάζονται κι αυτοί μία ανάλογη βοήθεια ως προς την γνώση. Αυτό σημαίνει εκμάθηση τεχνικών για την φροντίδα του πάσχοντα, χωρίς να επιβαρύνεται ο ίδιος. Πως π.χ. γίνεται η έγερση από το κρεββάτι ενός ατόμου με κινητικά προβλήματα χωρίς να δυσκολεύεται ούτε ο ασθενής ούτε και ο φροντιστής. Χρειάζονται ενημέρωση για κάθε τι νέο που θα διευκολύνει την ζωή και των δύο πλευρών (πάσχοντα-φροντιστή). Έχουν ανάγκη-κι αυτό ίσως να έχει την περισσότερη βαρύτητα- από ψυχολογική υποστήριξη. Ο φροντιστής, κυρίως εκείνος που ασχολείται με τον χρόνια πάσχοντα, μπορεί να αισθάνεται ότι δίνει μια συνεχή μάχη σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η σκέψη μπορεί να τον οδηγήσει σε δυσάρεστες νοητικές συνάψεις όσον αφορά τον ίδιο και την κατάσταση που βιώνει. Εδώ χρειάζεται υποστήριξη από ειδικούς που γνωρίζουν πως να προσφέρουν την ανάλογη βοήθεια. Στο εξωτερικό, δίνουν μεγάλη σημασία στην προσφορά των φροντιστών και τα συστήματα υγείας έχουν προγράμματα στήριξης τόσο στο πρακτικό όσο και στο ψυχολογικό κομμάτι που τους αφορά.
Ψάχνοντας λοιπόν τι ισχύει στην χώρα μας, ανακάλυψα πως το Υπουργείο Υγείας &Πρόνοιας δεν παρέχει κάποιου είδους εκπαίδευση σε όσους αναλαμβάνουν αυτή την θέση,(εννοώ στο άτομο της οικογένειας που θα ασχοληθεί με τον πάσχοντα) αλλά δεν παρέχει υποστήριξη ούτε και σε επίπεδο ψυχικής βοήθειας(πάλι για τον φροντιστή).Αναφέρομαι περισσότερο σε όσους φροντίζουν άτομα με χρόνια προβλήματα. Όπου υπάρχει, είναι ελλείπεις.
Ό,τι μπορεί να κάνει κάποιος για να αυτο-βοηθηθεί, χρειάζεται να κινηθεί σε πλαίσια ιδιωτικού τύπου και σε Συλλόγους που αναπτύσσονται και έχουν την απαραίτητη πληροφορία όσον αφορά το χρόνιο πρόβλημα. Οι Σύλλογοι αυτοί, διαθέτουν την γνώση, την μεταφέρουν στους φροντιστές, καθώς επίσης και την ανάλογη ψυχολογική υποστήριξη.
Σαν επίλογο, δίαλεξα αυτά τα λόγια της Delia Steinberg Guzman μουσικός και συγγραφέας:
Η δράση απομακρύνει την αποτυχία
ΠΗΓΕΣ
NHS U.K.
